σχετικών συζητήσεων και άρθρων στα ΜΜΕ τον καθιστούν υπεύθυνο για όλη αυτή την κατάσταση. Για παράδειγμα, χαρακτηριστικά θυμάμαι σε βραδινή εκπομπή κρατικού καναλιού, με καλεσμένη την πρώην Υπουργό Παιδείας, τον οικοδεσπότη δημοσιογράφο που εύκολα και αβίαστα επέρριψε τις ευθύνες για τα δεινά της εκπαίδευσης, στο «χαλαρό Έλληνα εκπαιδευτικό,… που εξαφανίζεται από τα σχολεία, … δεν αξιολογείται…» και μάλιστα νοστάλγησε και τους παλιούς δασκάλους. Τέτοιες αλλά και παρόμοιες κρίσεις που γίνονται από την ελληνική κοινωνία, τα ΜΜΕ και από γονείς, έχουν την αφετηρία τους στα εξής: • Ο εκπαιδευτικός είναι ο φανερός συντελεστής στην εκπαίδευση ο οποίος έρχεται σε φυσική επαφή με το μαθητή και το γονέα. Βολεύει λοιπόν να καλλιεργηθεί συστηματικά ο μύθος ότι η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού θα «σώσει»την εκπαίδευση, έχοντας ως στόχο να αποδίδονται μόνιμα οι ευθύνες στον εκπαιδευτικό, αποκρύπτοντας τη ευθύνη άλλων συντελεστών (άνισες ευκαιρίες, έλλειψη υποδομών, κ.ά) που επηρεάζουν το εκπαιδευτικό έργο και τα μαθησιακά αποτελέσματα. • Ο καθένας έχει περάσει από τα μαθητικά θρανία κι έχει αποκομίσει μια εμπειρία από την επαφή με το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Από αυτήν την εμπειρία του ως μαθητής, άσχετα αν δεν έχει καμιά ειδίκευση στο συγκεκριμένο τομέα, νομίζει ότι μπορεί να κρίνει αν κάνει σωστά ή όχι τη δουλειά του ένας εκπαιδευτικός. Για του λόγου το αληθές, ας πάρουμε για παράδειγμα μία από τις πολλές παραδοσιακές αντιλήψεις γονέων σχετικά με τη διδακτική πράξη. Έτσι πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι στη πρωτοβάθμια εκπαίδευση ο δάσκαλος κάνει σωστά τη δουλειά του στο μάθημα της ελληνικής γλώσσας, όταν διδάσκει πολλή γραμματική, όπως έκαναν κι οι παλιοί δάσκαλοί τους.(Για αυτό μάλλον αναπολούν πολλές φορές -όπως το έκανε και ο δημοσιογράφος στην εκπομπή- τους παλιούς καλούς δασκάλους που δίδασκαν αρκετή γραμματική). Όμως τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει σοβαρό προβάδισμα η επικοινωνιακή- λειτουργική διάσταση της γλώσσας σε σχέση με την δομική (Χαραλαμπόπουλος, Α., Χατζησαββίδης,Σ. 1997). Έτσι λοιπόν εύκολα μπορεί να κατηγορηθεί ένας ενημερωμένος δάσκαλος, που δίνει βάση στη λειτουργική πλευρά της γλώσσας παρά στη γραμματικές ασκήσεις.. Με το ίδιο σκεπτικό θα έπρεπε να κατηγορηθεί κι ένας γιατρός που εφαρμόζει μια νέα μέθοδο θεραπείας ή ένας αρχιτέκτονας για μια νέα τάση στην αρχιτεκτονική. Όμως τέτοιες νέες μέθοδοι και τάσεις, σε αυτά τα επαγγέλματα, όχι μόνο δεν αμφισβητούνται ή κριτικάρονται, αλλά αναμένονται πολλές φορές με μεγάλη προσμονή. • Τα αποτελέσματα της δουλειάς του εκπαιδευτικού δεν είναι άμεσα αντιληπτά, γιατί το «προϊόν» της εργασίας του (αλλαγή ανθρώπινης συμπεριφοράς) μεταβάλλεται σταδιακά, ασυναίσθητα. Η καθημερινή διδακτική του πράξη δεν έχει τα ίδια άμεσα αντιληπτά και παραδοτέα αποτελέσματα του οδοντίατρου που σε ανακουφίζει από τον πονόδοντο και του υδραυλικού που σε σώζει από μία επικείμενη πλημμύρα, με αποτέλεσμα να αμφισβητείται η κατάρτισή του. • Υπάρχει μια μικρή μερίδα εκπαιδευτικών, όπως σε όλες τις επαγγελματικές κατηγορίες, που δεν εκτελεί με συνέπεια και αποτελεσματικότητα τα καθήκοντά του. • Άγνοια πολλών «ειδικών» που συζητούν για την εκπαίδευση χρησιμοποιώντας και απλοποιώντας όρους, όπως για παράδειγμα την «αξιολόγηση στην εκπαίδευση», χωρίς να γνωρίζουν ότι πρόκειται περί ενός σοβαρού και πολύπλοκου ζητήματος με πλούσια βιβλιογραφία, με πολλές συζητήσεις και συγκρουόμενες απόψεις στον χώρο της εκπαίδευσης, που το αγγίζουν από καθόλου έως ελάχιστα. Άραγε ο εκάστοτε δημοσιογράφος και ο κάθε κακοπροαίρετος γονέας θα μπορούσε τοποθετηθεί με την ίδια ευχέρεια και σε επιστημονικά ζητήματα που απασχολούν την ιατρική ή τη νομική κοινότητα; Σε ακριβή αναλογία είναι σα να μιλάει ένας εκπαιδευτικός δημόσια για ζητήματα δημοσιογραφίας ή για τα «μυστικά» της δουλειάς του κάθε γονέα. Ας μην αδικούμε λοιπόν τους εκπαιδευτικούς. Βιβλιογραφία 1. David Blackledge and Barry Hunt, (2000) Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης , Μεταίχμιο, Αθήνα 2. Olive Banks (1987) Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης, Παρατηρητής, Αθήνα 3. Δημητρόπουλος Ε., (2002) Εκπαιδευτική αξιολόγηση, Η αξιολόγηση της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού έργου, Γρηγόρη , Αθήνα 4. Φραγκουδάκη, Α. (1985) Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης, Παπαζήση, Αθήνα 5. Χαραλαμπόπουλος, Α., Χατζησαββίδης, Σ., (1997), Η διδασκαλία της λειτουργικής χρήσης της γλώσσας: θεωρία και πρακτική εφαρμογή, Κώδικας, Θεσσαλονίκη. Αναδημοσίευση με την άδεια του αρθρογράφου
Διαβάστε περισσότερα:http://xenesglosses.eu/2015/06/min-ta-bazete-me-tous-ekpaideutikous-a/
