Είμαι από αυτούς που θα ήθελαν να δουν το ελληνικό ποδόσφαιρο ερασιτεχνικό! Και όχι μόνο το ποδόσφαιρο. Όλον τον ελληνικό αθλητισμό. Να δω όμως τα σχολεία γεμάτα από ομαδικά αθλήματα, τα επαρχιακά γήπεδα να γεμίζουν από κόσμο, όπως παλιά, που πήγαιναν
όλοι να δουν τα παιδιά του χωριού να παίζουν. Κι ακόμα καλύτερα, να συνδυαστεί η άσκηση με προληπτική ιατρική για τους νέους, διατροφική αγωγή και ένα σωρό άλλα πράγματα, που θα έβαζαν τον αθλητισμό παρέα με την άμιλλα, την υγεία και τον αγώνα για υπέρβαση.
Δεν γίνεται όμως έτσι. Ή καλύτερα δεν γίνεται μόνο έτσι. Κι αυτό γιατί οι δημοκρατίες του δυτικού κόσμου, καλώς ή κακώς, βασίζονται σε ένα καπιταλιστικό σύστημα όπου το θέαμα και η μαζική ψυχαγωγία αποτελούν συστατικό της ποιότητάς τους. Υπάρχουν, μάλιστα, και κάποιοι που υποστηρίζουν ότι το ποδόσφαιρο έχει υποκαταστήσει τον πόλεμο. Και μολονότι κάτω από συνθήκες ανομίας παράγει βία, προσφέρεται για μαζική εκτόνωση και προσομοίωση εικονικών αντιπαραθέσεων. Με λίγα λόγια, δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε ένα ανώτερο διανοητικό και πολιτικό επίπεδο, ώστε να καταλάβουμε ότι η μεγάλη ικανοποίηση έρχεται κυρίως όταν ο ίδιος παίζεις ποδόσφαιρο παρά όταν παρακολουθείς.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δυσκολεύεται, έτσι κι αλλιώς, να εμπεδώσει τους νόμους του κανονικού καπιταλισμού. Πάντα και σε όλους τους τομείς αυτό έκανε. Οι ξένοι τής πρότειναν να ενταχθεί στις παγκόσμιες αγορές με τους υγιείς κανόνες του κεφαλαίου αλλά η εγχώρια ελίτ αρνιόταν πεισματικά. Το ίδιο έγινε και στο ποδόσφαιρο. Εφαρμόστηκαν μέθοδοι μικροκαπιταλισμού και μεταπρατικής πρακτικής που εξυπηρέτησαν την τοπική μαφία και τα δίκτυά της. Εισήγαγαν, δηλαδή, με την προστασία του αυτοδιοίκητου, τρόπους χειραγώγησης και τους προσάρμοσαν στα μέτρα τους με την ανοχή της πολιτικάντικης κεντρικής εξουσίας.
Τι έκαναν η FIFA και η UEFA; Τα στραβά μάτια. Όπως όλοι οι διεθνείς εξωτερικοί παράγοντες στα 200 χρόνια ιστορίας του ελληνικού κράτους. Κι αυτό δεν μπορούμε ακόμα να το κατανοήσουμε. Οι ξένοι μάς προσφέρουν πεδίο συνεργασίας παντού και σε μια ισορροπία με τα συμφέροντά τους. Δεν έχουν, όμως, ποτέ διάθεση να μας διδάξουν αλλά να συνεργαστούν. Όταν βλέπουν ότι εμείς είμαστε πειρατές, δουλέμποροι, απατεώνες και νταβατζήδες, σιωπούν διακριτικά και προασπίζουν τα συμφέροντά τους. Είναι σαν να μας λένε «αφού δεν σας καταλαβαίνει η κοινωνία σας, εμείς θα της ανοίξουμε τα μάτια;».
Οι τεράστιες πολυεθνικές που ελέγχουν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο δεν αντιμετωπίζουν τα ίδια φαινόμενα διαφθοράς στην Αγγλία, στη Γερμανία και στην Ολλανδία. Στις «μπανανίες» σαν τη δική μας βλέπουν να γίνεται χαμός αλλά δεν τους νοιάζει. Σου λέει, έχετε κράτος, δικαστές και αστυνομία να κλείσει φυλακή το έγκλημα και τους αλήτες που σφάζονται στα γήπεδα. Αυτοί προσφέρουν καταπληκτικές συνθήκες για ένα πανάκριβο παγκόσμιο προϊόν που κινεί αγορές και δίνει δουλειά και θέαμα σε όλον τον πλανήτη. Δεν θα κάτσουν να ασχοληθούν με τα δίκτυα μιας μικρής αγοράς, που ανέχεται να κάνει πρωτάθλημα με εκατό φιλάθλους σε κάθε αγώνα.
Αν θέλει λοιπόν ο Κοντονής να βάλει τάξη στον ελληνικό αθλητισμό, θα πρέπει να ξεριζώσει τον καρκίνο από το σώμα και όχι να σκοτώσει τον άνθρωπο. Γιατί και χωρίς ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη, ο Μπάμπης ο Σουγιάς θα σφάζεται με τον Χρήστο τον Γοτζίλα στη Γ' ερασιτεχνική. Αν δεν συνεννοηθεί με τον Παρασκευόπουλο και τον Πανούση, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στην κοινωνία του ποδοσφαίρου.
Αλλά τι λέω πάλι… Περιμένουμε από μία κυβέρνηση που ανέχτηκε τρεις εβδομάδες κατάληψη στην πρυτανεία, να πάρει μέτρα στο χάος της κάθε παράγκας; Όπως και σε όλους τους άλλους τομείς, πάντα θα φταίνε οι ξένοι και ο καπιταλισμός τους. Για να πουλήσεις δικαιοσύνη στον λαό, πάρε τη χώρα και πήγαινέ την σε άλλο πλανήτη. Είναι καλή μαγκιά να απομονώνεις την πειρατική σου γαλέρα και να κλέβεις καλύτερα τους λοστρόμους. 200 χρόνια το ίδιο γίνεται, τώρα θα αλλάξει;
